*ﺑﺎﺩ ﺳﺮﺩ ﭘﺎﯾﯿﺰﯼ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺗﻢ ﺗﺎﺯﯾﺎﻧﻪ ﻣﯽ ﺯﺩ، ﺯﯾﭗ ﭘﺎﻟﺘﻮﯾﻢ ﺭﺍﺗﺎ ﺭﻭﯼ ﭼﺎﻧﻪ ﺑﺎﻻ‌ ﮐﺸﯿﺪﻡ ﻭ ﺑﯽ ﺻﺒﺮﺍﻧﻪ ﺑﻪ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﺗﺎﮐﺴﯽ ﻣﺎﻧﺪﻡ. ﺩﺭﺩﻝ ﻣﺪﺍﻡ ﺑﻪ ﻓﻮﺍﺩ ﺑﺪﻭﺑﯿﺮﺍﻩ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﺣﺎﺿﺮ ﻧﺸﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻗﯿﺪ ﺧﻮﺍﺑﺶ ﺭﺍ ﺑﺰﻧﺪﻭ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻩ ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ. ﺍﮔﺮﭼﻪ ﻓﻮﺍﺩ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺐ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺭﺍ ﺷﯿﻔﺖ ﺷﺐ ﺑﻮﺩ ﻭﺩﺭ ﺑﯿﻤﺎﺭﺳﺘﺎﻥ ﺑﻪ ﻣﺪﺍﻭﺍﯼ ﺑﯿﻤﺎﺭﺍﻥ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﭘﺮﺩﺍﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩﺍﻣﺎ ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﮐﻪ ﻣﺮﺍ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﻫﺎﯼ ﺳﺮﺩ ﺑﻪ ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻩ ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ.  ﺑﺎ ﺷﻨﯿﺪﻥ ﺻﺪﺍﯼ ﺑﻮﻕ ﺗﺎﮐﺴﯽ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﻡ ﺁﻣﺪﻡ ﻭ ﺑﺪﻭﻥ ﻣﻌﻄﻠﯽ ﺧﻮﺩﻡ ﺭﺍ ﺭﻭﯼ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﺁﻥ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻢ. ﺳﺎﻋﺘﯽ ﺑﻌﺪ ﺩﺭ ﻫﯿﺎﻫﻮﯼ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﻭ ﭘﺴﺮﺍﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺩﺍﻧﺸﮑﺪﻩ ﻫﺠﻮﻡ ﻣﯽ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﺧﻮﺩﻡ ﺭﺍ ﮔﻢ ﮐﺮﺩﻡ. ﻣﻐﺮﻭﺭﺍﻧﻪ ﻭ ﺑﺎ ﮔﺎﻣﻬﺎﯾﯽ ﻣﺤﮑﻢ ﺑﺪﻥ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺍﻃﺮﺍﻓﻢ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺳﺎﻟﻦ ﮐﻼ‌ﺳﻬﺎ ﺭﻓﺘﻢ. ﺍﺯ ﺩﻭﺭ ﻧﺪﺍﺭﺍ ﺩﯾﺪﻡ.ﺍﺯﻫﻤﺎﻧﺠﺎ ﺑﺮﺍﯾﻢ ﺩﺳﺘﯽ ﺗﮑﺎﻥ ﺩﺍﺩ ﻭ ﻣﻦ ﺑﺎﺗﺒﺴﻤﯽ ﺟﻮﺍﺏ ﺍﻭﺭﺍ ﺩﺍﺩﻡ. ﻭ ﺑﻪ ﻃﺮﻓﺶ ﺭﻓﺘﻢ. ﻧﺪﺍ ﺗﻨﻬﺎ ﻫﻤﮑﻼ‌ﺳﯽ ﺑﻮﺩ . ﮐﻪ ﻣﻮﻓﻖ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺭﺍﺑﻄﻪ ﺑﺮﻗﺮﺍﺭ ﮐﻨﻢ. ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻊ ﺍﺧﻼ‌ﻕ ﻣﻦ ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪ ﺍﯼ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻪ ﻧﺪﺭﺕ ﭘﯿﺶ ﻣﯽ ﺁﻣﺪ ﺑﺎ ﮐﺴﯽ ﺻﻤﯿﻤﯽ ﺷﻮﻡ. ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺻﻤﯿﻤﯽ ﮐﻪ ﻧﻪ ﺩﺭ ﺣﺪ ﯾﮑﺮﺍﺑﻄﻪ ﺩﻭﺳﺘﺎﻧﻪ ﻓﻘﻂ ﻫﻤﯿﻦ. ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﭘﺎﯾﺪﺍﺭﯼ ﺭﺍﺑﻄﻪ ﻣﻦ ﻭ ﻧﺪﺍ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﻋﻠﺖ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺍﻭ ﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﭼﻨﯿﻦ ﺍﺧﻼ‌ﻗﯽ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﺩﻭﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺑﭙﺬﯾﺮﺩ. ﻧﺪﺍﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺷﺎﺩﻭ ﻗﺒﺮﺍﻕ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽ ﺭﺳﯿﺪ. ﺍﺑﺘﺪﺍ ﺑﻪ ﮔﺮﻣﯽ ﺧﻮﺵ ﻭ ﺑﺸﯽ ﺑﺎ ﻫﻢ ﮐﺮﺩﯾﻢ ﺑﻌﺪ ﺍﻭﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺳﺮ ﺗﺎ ﭘﺎﯾﻢ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ . ﻭ ﺑﺎ ﺣﺮﺹ ﮔﻔﺖ:ﻓﺮﻧﺎﺯ ﺟﺎﻥ ﺣﯿﻒ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺧﻮﺷﮕﻠﯽ ﮐﻪ ﺧﺪﺍ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺩﺍﺩﻩ. ﺗﺒﺴﻤﯽ ﮐﺮﺩﻡ ﻭ ﺑﺎ ﺁﺭﺍﻣﯽ ﮔﻔﺘﻢ: ﺣﺎﻻ‌ ﭼﺮﺍ ﺣﯿﻒ؟ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﮐﻼ‌ﺱ ﻣﯽ ﺭﻓﺘﯿﻢ ﮔﻔﺖ: ﺁﺧﺎ ﺍﺯ ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻩ ﮐﻪ ﻭﺍﺭﺩ ﻣﯽ ﺷﯽ ﺁﻧﻘﺪﺭ ﺧﺸﮏ ﻭ ﻋﺒﻮﺳﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﯾﻪ ﻣﻦ ﻋﺴﻞ ﻫﻢ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﺍﻥ ﺧﻮﺭﺩﺕ ﺩﺧﺘﺮ ﯾﻪ ﮐﻤﯽ ﺍﺯ ﺧﻮﺩﺕ ﻧﺮﻣﺶ ﻧﺸﻮﻥ ﺑﺪﻩ  ﻭ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺩﺭ ﺍﺩﻣﻪ ﺣﺮﻓﺶ ﺑﺎ ﺧﻨﺪﻩ ﮔﻔﺖ: ﻧﮑﻨﻪ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﺩﺍﺭﯼ ﺗﻤﺎﻡ ﭘﺴﺮﺍﯼ ﺩﺍﻧﺸﮕﻪ ﺍﺯ ﺗﺐ ﻋﺸﻘﺖ ﺑﯿﻤﺎﺭ ﺑﺸﻦ؟ ﺧﻨﺪﻩ ﮐﻮﺗﺎﻫﯽ ﮐﺮﺩﻡ ﻭ ﮔﻔﺘﻢ: ﻫﻤﺸﻮ ﭘﯿﺸﮑﺶ ﺗﻮ ﻣﻦ ﻧﻪ ﺍﺣﺘﯿﺎﺟﯽ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺧﻮﺍﻩ ﺩﺍﺭﻡ ﻭ ﻧﻪ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﻡ ﮐﺴﯽ ﻣﺪﺍﻡ ﻣﺜﻞ ﮐﻨﻪ ﺑﻪ ﭘﺮﻭﭘﺎﯾﻢ ﺑﭙﯿﭽﺪ ﻑ ﺍﺻﻼ‌ ﻣﻦ ﺍﺯ ﭼﻨﯿﻦ ﻋﺸﻖ ﻭ ﻋﺎﺷﻘﯽ ﻫﺎﯾﯽ ﻣﺘﻨﻔﺮﻡ .ﻧﺪﺍ ﺑﺎ ﻟﺤﻦ ﺟﺪﯼ ﮔﻔﺖ: ﻭﺍﻗﻌﺎ ﮐﻪ ﺩﺧﺘﺮ ﻋﺠﯿﺒﯽ ﻫﺴﺘﯽ . ﺁﺧﺎ ﻣﮕﻪ ﻣﯿﺸﻪ ﺁﺩﻡ ﮐﺴﯽ ﺭﻭ ﺩﻭﺳﺖ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ؟ ﺍﺻﻼ‌ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﺍﮔﻪ ﻋﺸﻖ ﺗﻮ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺁﺩﻣﯽ ﻧﺒﺎﺷﻪ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﮐﺮﺩﻥ ﺑﺮﺗﺶ ﻣﻔﻬﻮﻣﯽ ﻧﺪﺍﺭﻩ.ﭼﻮﻥ ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻪ ﮐﻼ‌ﺱ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﺷﺪﯾﻢ ﺑﻪ ﻧﺎﭼﺎﺭ ﺻﺪﺍﯾﻢ ﺭﺍ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺁﻭﺭﺩﻡ ﻭ ﭘﺎﺳﺦ ﻧﺪﺍ ﺭﺍ ﺩﺍﺩﻡ : ﻧﺪﺍ ﺟﺎﻥ ﺁﺩﻡ ﮐﻪ ﺣﺘﻤﺎ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﻋﺎﺷﻖ ﺟﻨﺲ ﻣﺨﺎﻟﻒ ﺧﻮﺩﺵ ﺑﺸﻪ ﺧﻮﺏ ﻣﻨﻢ ﻋﺎﺷﻖ ﺩﺭﺱ ﻭ ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻩ ﻫﺴﺘﻢ . ﻃﻮﺭﯼ ﮐﻪ ﺑﻪ ﮔﻤﺎﻧﻢ ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﻧﺘﻮﻧﻢ ﺑﺪﻥ ﻭﺟﻮﺩ ﮐﺘﺎﺑﻬﺎﻡ ﺑﺨﻪ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺑﺪﻡ. ﺩﺭﺱ ﺧﻮﻧﺪﻥ ﺗﻮﯼ ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻩ ﺁﻥ ﻫﻢ ﺩﺭ ﺭﺷﺘﻪ ﭘﺰﺷﮑﯽ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﻫﺪﻑ ﺑﺰﺭﮔﯽ ﺑﺎﺷﻪ ﮐﻪ ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﻧﺘﻮﺍﻧﺪ ﺑﻪ ﺭﺍﺣﺘﯽ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺩﺳﺖ ﭘﯿﺪﺍ ﮐﻨﺪ. ﺍﻣﺎ ﻣﻦ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﺩﺍﺭﻡ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﺭﺍﻩ ﺭﺍ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ ﺗﺎ ﺁﺧﺮﺵ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺑﺪﻡ ﺗﺎ ﯾﻪ ﺭﻭﺯﯼ ﺑﺘﻮﺍﻧﻢ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﺧﻮﺍﺳﺘﻪ ﻫﺎﯼ ﺩﻟﻢ ﺟﺎﻣﻪ ﻋﻤﻞ ﺑﭙﻮﺷﺎﻧﻢ، ﭘﺲ ﺍﯾﻦ ﻫﻢ ﯾﻪ ﻧﻮﻉ ﻋﺸﻘﻪ ﮐﻪ ﻣﻨﻮ ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺧﻮﺩﺵ ﻣﯽ ﮐﺸﻮﻧﻪ.ﻧﺪﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﭘﺮ ﻣﻌﻨﺎﯾﯽ ﺑﻤﻦ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﻭ ﺩﯾﮕﺮ ﻫﯿﭻ ﻧﮕﻔﺖ. ﻭﺍﺭﺩ ﮐﻼ‌ﺱ ﺷﺪﯾﻢ ﺍﻣﺎ ﻫﻨﻮﺯ ﮐﺎﻣﻼ‌ ﺳﺮ ﺟﺎﯼ ﺧﻮﺩﻧﻨﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﮐﻪ ﺍﺳﺘﺎﺩ ﻭﺍﺭﺩ ﺷﺪ ﻭ ﺳﺮﻭ ﺻﺪﺍﯼ ﯾﮑﺒﺎﺭﻩ ﺩﺭ ﺧﺎﻣﻮﺷﯽ ﻓﺮﻭ ﺭﻓﺖ. ﺩﻗﺎﯾﻘﯽ ﺑﻌﺪ ﺍﺳﺘﺎﺩ ﺑﺎ ﺻﺪﺍﯼ ﮔﺮﻡ ﻭ ﻣﺮﺩﺍﻧﻪ ﺍﺵ ﺷﺮﻭﻉ ﺑﻪ ﺍﺭﺍﺋﻪ ﺩﺭﺱ ﺟﺪﯾﺪ ﮐﺮﺩ. ﺗﻤﺎﻡ ﻫﻮﺵ ﻭ ﺣﻮﺍﺳﻢ ﺭﺍ ﺟﻤﻪ ﮐﻼ‌ﺱ ﮐﺮﺩﻡ .ﻭ ﺑﺎ ﺩﻗﺖ ﮔﻮﺵ ﺑﻪ ﺗﮏ ﺗﮏ ﺟﻤﻼ‌ﺗﯽ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺩﻫﺎﻥ ﺍﺳﺘﺎﺩ ﺧﺎﺭﺝ ﻣﯽ ﺷﺪ ﻣﯽ ﺳﭙﺮﺩﻡ. ﺑﻪ ﺭﺍﺳﺘﯽ ﮐﻪ ﺩﺭﺱ ﻭ ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻩ ﻣﻬﻤﺘﺮﯾﻦ ﻫﺪﻑ ﺯﻧﺪﮔﯿﻢ ﺑﻮﺩ. ﺍﮔﺮﭼﻪ ﺩﺭﺱ ﻭ ﮐﺘﺎﺏ ﭼﯿﺰ ﺑﯿﮕﺎﻧﻪ ﺍﯼ ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﻣﻦ ﻧﯿﺒﻮﺩ. ﺑﺎ ﺩﺍﺷﺘﻦ ،ﺑﺎ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﭘﺪﺭﻭ ﻣﺎﺩﺭﯼ ﮐﻪ ﻋﻤﺮﻭ ﺟﻮﺍﻧﯿﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺗﺤﺼﯿﻞ ﻋﻠﻢ ﻭ ﺩﺍﻧﺶ ﺻﺮﻑ ﮐﺮﺩﻥ ﻭ ﻫﻢ ﺍﮐﻨﻮﻥ ﻫﻢ ﺍﯾﻦ ﺷﻐﻞ ﻣﻘﺪﺱ ﺭﺍ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﻣﯽ ﺩﻫﻨﺪ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﭼﻨﺪﺍﻥ ﺩﻭﺭﯼ ﻧﺒﻮﺩ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻭ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺮﺍﺩﺭﻡ ﻓﻮﺍﺩ ﻣﺰﺩ ﺯﺣﻤﺎﺕ ﭼﻨﺪﯾﻦ ﺳﺎﻟﻪ ﺁﻥ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﺪﻫﯿﻢ ﻭ ﻫﺮﺩﻭ ﺩﺭ ﺭﺷﺘﻪ ﭘﺰﺷﮑﯽ ﺗﺤﺼﯿﻞ ﮐﻨﯿﻢ . ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻓﻮﺍﺩ ﮐﻪ ﺳﺎﻝ ﻗﺒﻞ ﮐﻪ ﻓﺎﺭﻕ ﺍﻟﺘﺤﺼﯿﻞ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﺗﺨﺼﺼﺶ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺯﺭﺷﺘﻪ ﺍﻃﻔﺎﻝ ﺑﮕﯿﺮﺩ ﻭﻭ ﯾﮏ ﻣﻄﺐ ﺑﺮﺍﯼ ﺧﻮﺩﺵ ﺩﺍﯾﺮ ﮐﻨﺪﺍﻣﺎﻡ ﻣﻦ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻟﯽ ﺍﺯﺯ ﺍﻭﻥ ﮐﻮﭼﮏ ﺗﺮ ﻭ ﻫﻨﻮﺯ ﻧﯿﻤﻪ ﺭﺍﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﺗﺎ ﺑﺘﻮﺍﻧﻢ ﻣﺪﺭﮎ ﭘﺰﺷﮑﯽ ﺍﻡ ﺭﺍ ﺑﮕﯿﺮﻡ. ﺍﻧﺮﻭﺯ ﻣﻦ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺳﺎﻋﺖ ﺭﺍ ﮐﻼ‌ﺱ ﻋﻤﻠﯽ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﻭ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻭﻗﺖ ﺧﻮﺩﻡ ﺭﺍﺩﺭ ﺁﺯﻣﺎﯾﺸﮕﺎﻩ ﮔﺬﺭﺍﻧﺪﻡ، ﺍﯾﻦ ﺳﺎﻋﺖ ﻫﺎ ﺑﻪ ﺣﺪﯼ ﺑﺮﺍﻡ ﺧﺴﺘﻪ ﮐﻨﻨﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺤﺾ ﭘﺎﯾﺎﻥ ﮐﻼ‌ﺳﻬﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﺯﻭﺩ ﺍﺯ ﻧﺪﺍ ﺧﺪﺍ ﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﺮﺩﻡ ﻭ ﺍﺯ ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻩ ﺧﺎﺭﺝ ﺷﺪﻡ. ﻫﻨﻮﺯ ﭼﻨﺪ ﻗﺪﻣﯽ ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ﺑﺮ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺻﺪﺍﯼ ﺑﻮﻕ ﻣﻤﺘﺪ ﺍﺗﻮ ﻣﺒﯿﻠﯽ ﮐﻪ ﺍﺯ ﭘﺸﺖ ﺳﺮﻡ ﺷﻨﯿﺪﻡ ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﻭ ﺑﺎ ﺩﯾﺪﻥ ﻓﻮﺍﺩ ﺑﻪ ﻭﺟﺪ ﺁﻣﺪﻡ ﻭ ﺑﺎ ﺧﻮﺵ ﺣﺎﻟﯽ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺍﺗﻮ ﻣﺒﯿﻠﺶ ﺭﻓﺘﻢ ﻭ ﺑﺎ ﺧﺴﺘﮕﯽ ﺧﻮﺩﻡ ﺭﺍ ﺑﻬﺮﻭﯼ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻢ. ﻓﻮﺍﺩ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﻣﻬﺮﺑﺎﻥ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﻭ ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺖ: ﺧﺴﺘﻪ ﻧﺒﺎﺷﯿﺪ ﺧﺎﻧﻢ ﺧﺎﻧﻢ ﻫﺎ.  ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪﻡ ﻭ ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﺮﺳﯽ ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ﺳﮑﻮﺕ ﮐﺮﺩﻡ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﮔﻔﺘﻢ: ﻓﻮﺍﺩ ﺟﺎﻥ ﺑﺎﯾﺪ ﺍﻋﺘﺮﺍﻑ ﮐﻨﻢ ﮔﺮﭼﻪ ﺻﺒﺢ ﺍﺯ ﺩﺳﺘﺖ ﺩﻟﺨﻮﺭ ﺷﺪﻡ ﮐﻪ ﻣﻨﻮ ﺑﻪ ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻩ ﻧﺮﺳﻮﻧﺪﯼ ﺍﻣﺎ ﺣﺎﻻ‌ ﺑﺎ ﺍﻭﻣﺪﻧﺖ ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻟﻢ ﻭﺍﻗﻌﺎ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ ﮐﺮﺩﯼ . ﺁﺧﻪ ﻣﯿﺪﻭﻧﯽ ؟ ﺗﻮ ﺍﯾﻦ ﺳﺮﻣﺎ ﺁﺩﻡ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﮐﺸﯿﺪﻥ ﺑﺮﺍﯼ ﺗﺎﮐﺴﯽ ﺭﻭ ﻫﻢ ﻧﺪﺍﺭﻩ.  ﻓﻮﺍﺩ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﺣﺮﮐﺖ ﮔﻔﺖ: ﻓﺮ ﻧﺎﺭ ﺟﺎﻥ ﻣﻨﻢ ﺑﻪ ﻫﻤﺒﻦ ﺧﺎﻃﺮ ﺍﻭﻣﺪﻡ ﺩﻧﺒﺎﻟﺖ ﮐﻪ ﺣﺪﺍﻗﻞ ﺗﻼ‌ﻓﯽ ﺻﺒﺢ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﻝ ﻧﺎﺯﮎ ﻧﺎﺭﻧﺠﯿﺖ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﯾﺎﺭﻡ. ﺩﺭﺱ ﻭ ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻩ ﭼﻪ ﻃﻮﺭ ﺑﻮﺩ؟ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﺴﺘﻪ ﮐﻨﻨﺪﻩ ﺑﻮﺩ، ﺁﺧﻪ ﻫﻤﺶ ﺗﻮﯼ ﺁﺯﻣﺎﯾﺸﮕﺎﻩ ﺑﻮﺩﻡ  - ﺑﯽ ﺧﯿﺎﻝ ، ﺍﻭﻧﻘﺪﺭ ﺍﯾﻦ ﺭﻭﺯﻫﺎ ﺯﻭﺩ ﻣﯿﮕﺬﺭﻩ ﮐﻪ ﺑﻌﺪ ﻫﺎ ﺑﻪ ﯾﺎﺩ ﻫﻤﯿﻦ ﺭﻭﺯﻫﺎ ﺣﺴﺮﺕ ﻣﯽ ﺧﻮﺭﯼ ﮐﻪ ﭼﻪ ﺭﻭﺯﻫﺎﯾﯽ ﺑﻮﺩﻭ ﭼﻪ ﺯﻭﺩ ﮔﺬﺷﺖ ﺧﻨﺪﯾﺪﻭ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﮔﻔﺖ: ﺑﻪ ﻗﻮﻝ ﺷﺎﻋﺮ ﭼﻮﻥ ﻣﯽ ﮔﺬﺭﺩ ﻏﻤﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﺩﺭ ﻫﻤﻮﻥ ﻟﺤﻈﻪ ﻣﺴﯿﺮﺵ ﺭﻭ ﻋﻮﺽ ﮐﺮﺩ ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﭘﺮﺳﯿﺪﻡ: ﭼﺮﺍ ﻣﺴﯿﺮﺗﻮ ﻋﻮﺽ ﮐﺮﺩﯼ ﻣﮕﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﻧﻤﯿﺮﯾﻢ؟ ﻓﻮﺍﺩ ﺑﺎ ﺧﻮﻥ ﺳﺮﺩﯼ ﮐﺎﻣﻞ ﮔﻔﺖ: ﻋﺠﻠﻪ ﻧﮑﻦ ﺧﻮﻧﻪ ﻫﻢ ﻣﯿﺮﯾﻢ ﺍﻣﺎ ﺍﻭﻝ ﺑﺎﯾﺪ ﺳﺮ ﺭﺍﻫﻢ ﭼﻨﺪﺗﺎ ﮐﺘﺎﺑﯽ ﺭﻭ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺷﺎﯾﺎﻥ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ ﺑﻪ ﺍﻭ ﭘﺲ ﺑﺪﻫﻢ.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: